M: Pa njeren nuk mund te jete tjetra. E megjithate ata nuk jane nje. Eshte si lulja dhe ngjyra e saj. Pa lule nuk ka ngjyre; pa ngjyre, lulja mbetet e padukshme. Pertej tyre eshte drita e cila ne momentin e kontaktit me lulen ngjyra shfaqet. Kupto se natyra jote e vertete eshte vetem drita e paster, dhe te dyja e perceptuara dhe perceptuesi shfaqen dhe zhduken sebashku ne te njejten kohe. Ajo qe i ben te mundur te dyja, edhe pse nuk eshte asnjera, eshte qenia jote e vertete, qe do te thote ‘jo kjo gje’ ‘jo ajo gje’ por thjesht vetedije pertej te qenit dhe e te mos qenit. Kur vetedija kthehet brenda vetes, ndjesia eshte ‘jo njohje’ (zbrazeti). Kur vetedija (vemendja) drejtohet perjashta, e njohura lind. Te thuash; 'Une e njoh veten' eshte kontradiktore pasi ajo qe ‘njihet' nuk mund te jete ‘vetvetja’. Syte shikojne gjithçka por nuk e shikojne veten e tyre.
~Nisargadatta Maharaj
No comments:
Post a Comment